Wszyscy przywykliśmy do tradycyjnej formuły cyjanotypii, której historia sięga 1842 roku. Ma ona oczywiście kilka mutacji, ale ogólna idea pozostała bez zmian; dwa roztwory, z których pierwszy oparty jest na żelazicyjanku potasu, a drugi na cytrynianie amonowo żelazowym. Roztwory te mieszamy, zazwyczaj w równych proporcjach, bezpośrednio przed przygotowaniem papieru światłoczułego. Receptury takie z powodzeniem wykorzystywane są od ponad półtora wieku i z pewnością pozostaną w użyciu przez kolejne lata. Nie bez powodu z resztą; jest ona stosunkowo łatwa w przygotowaniu i użyciu, nie wymaga specjalistycznej chemii do obróbki i pozwala na uzyskanie trwałych zdjęć o pięknej niebieskiej tonacji.
Tradycyjna cyjanotypia ma jednak również wady. Do najważniejszych należy stosunkowo wysoki kontrast połączony z ograniczonym zakresem tonalnym i stosunkowo małymi możliwościami manipulacji obrazem na etapie obróbki. Do tego dochodzi dość niska trwałość jednego z roztworów i konieczność każdorazowego mieszania roztworu roboczego.
Rozwiązaniem większości wspomnianych problemów jest zastosowanie cyjanotypii jednoroztworowej. Przede wszystkim składa się ona z pojedynczego, trwałego roztworu, który jest cały czas gotów do użycia i nie wymaga dodatkowych przygotowań przed użyciem. Ponadto zdjęcia wykonane z jego zastosowaniem mają szerszy zakres tonalny i nieco mniejszy kontrast. Możemy również wywierać pewien wpływ na zdjęcia poprzez odpowiednią obróbkę. Dodatkowym bonusem jest co najmniej dwukrotnie wyższa czułość roztworu.
