Kilka terminów pozwalających na połapanie się w dzisiejszej ofercie papierów czarno-białych (srebrowych).
1. papier srebrowy lub żelatynowo-srebrowy: tradycyjny papier czarno-biały przeznaczony do obróbki w ciemni fotograficznej. Odbitka żelatynowo-srebrowa to zdjęcie wykonane na takim papierze.
2. papier na podłożu polietylenowym – inaczej plastik, papier plastikowy, RC: Papier żelatynowo- srebrowy na podłożu pokrytym warstwą specjalnej żywicy. Papiery takie charakteryzują się dużą łatwością obróbki (krótszy czas wywołania i płukania oraz bardzo łatwe suszenie). Z drugiej jednak strony są uważane za mniej trwałe i mniej prestiżowe, a wiele, jeśli nie większość galerii nie przyjmuje zdjęć na nich wykonanych. Papiery te są tańsze od papierów barytowych, zazwyczaj też nie pozwalają na osiągnięcie równie dobrych wyników. Powszechnie są uważane za dobry materiał do nauki. Na opakowaniu papiery te są oznaczane literami RC (ang. Resin Coated).
3. papier na podłoży barytowym – inaczej baryt, FB: Papier żelatynowo-srebrowy na podłożu barytowanym. Papiery te charakteryzuje bardziej wymagająca obróbka (dłuższe czasy wywołania i płukania, a przede wszystkim o wiele bardziej skomplikowane suszenie). Są one uważane za bardziej profesjonalne i prestiżowe, pozwalają też na osiągnięcie lepszych wyników przy pracy w ciemni. To właśnie papiery barytowe są wymagane przez większość galerii fotografii.
4. papier zmiennogradacyjny – inaczej multigrade: papier, którego kontrast (inaczej kontrast uzyskany na zdjęciu wykonanym na tym papierze) może być zmieniany za pomocą zmiany koloru światła użytego do jego naświetlenia (zmienianego za pomocą filtrów ciemniowych lub głowicy filtrującej). Dostępne są zarówno papiery wielogradacyjne na podłoży plastikowym jak i barytowym. W porównaniu z papierami stałogradacyjnymi znakomicie ułatwiają one pracę w ciemni, ponieważ wystarczy nam posiadanie jednego opakowania papieru o danym formacie i fakturze by pracować z różnymi negatywami i uzyskiwać różne kontrasty odbitek.
5. papier stałogradacyjny: papier, którego kontrast jest stały i praktycznie niezmienny; uzyskanie innego kontrastu odbitki wymaga użycia innego papieru. W praktyce papiery te są niewygodne, gdyż wymagają zakupu kilku opakowań danego formatu o identycznej powierzchni. Również ilość dostępnych kontrastów jest mniejsza w porównaniu z kontrastami uzyskiwanymi za pomocą filtrów ciemniowych. Oryginalnie dostępne było pięć poziomów kontrastu: miękki (niski kontrast), specjalny (stosunkowo niski kontrast), normalny, twardy (dość wysoki kontrast) i ekstra twardy (najwyższy kontrast). Obecnie producenci coraz częściej ograniczają ilość dostępnych poziomów kontrastu do jednego lub dwóch, co wymusza bardzo staranne przygotowanie negatywu.
6. papier błyszczący: określenie powierzchni papieru o wysokim połysku. W przypadku papierów barytowych jego uzyskanie wymaga specjalnego suszenia; w innym razie powierzchnia papieru stanie się pół matowa. Papiery plastikowe nie wymagają specjalnych metod suszenia ale też nie dają równie lśniącej powierzchni.
7. papier matowy: określenie powierzchni papieru pozbawionej błysku. Prawdziwy papier matowy jest dostępny praktycznie wyłącznie wśród papierów barytowych; papiery plastikowe oferują rozmaite mniej lub bardziej udane zamienniki
8. papier perłowy i papier satynowy: określenie powierzchni papieru plastikowego, która ma stanowić odpowiednik barytowego papieru półmatowego i matowego. Papier perłowy jest półmatowy, papier satynowy zbliża się do powierzchni matowej, chociaż nie jest to jej idealny odpowiednik.
9. papier double-weight: papier fotograficzny o podwyższonej gramaturze (inaczej na grubszym podłożu), przeznaczony przede wszystkim do wykonania odbitek wystawowych. Zazwyczaj w wersji tej dostępne są tylko papiery barytowe