Odbitka albuminowa

Odbitka albuminowa albo po prostu albumina, to można by rzec prawowita następczyni papieru solnego, technika bardzo do niego zbliżona pod względem chemicznym, a jednocześnie pozwalająca na uzyskiwanie o wiele ciekawszych efektów zdjęciowych. Jest to też technika pozytywowa, która obok późniejszej odbitki żelatynowo-srebrowej zrobiła chyba największą karierę; istniały zużywające dziesiątki tysięcy jaj dziennie fabryki zajmujące się przygotowywaniem papieru albuminowego, a znakomita większość zdjęć powstawała w tej właśnie technice.

Podobnie, jak ma to miejsce w przypadku papieru solnego, papier albuminowy pokryty jest solą, tyle, że w tym przypadku jest ona rozpuszczona w odpowiednio przygotowanym roztworze albuminy (czyli głównego składnika białek jaj kurzych). Warstwa ta nadaje papierowi charakterystyczny, delikatny połysk, a przede wszystkim pozwala na uzyskanie wyższego kontrastu i znacznie lepszych świateł, niż ma to miejsce w przypadku papieru solnego. Przed naświetleniem tak przygotowany papier pokrywany jest roztworem azotanu srebra, który reagując z solą tworzy na jego powierzchni warstwę światłoczułego chlorku srebra.

Odbitka albuminowa należy do technik typu POP, czyli takich, w których obraz widoczny jest bezpośrednio po naświetleniu i ulega stosunkowo niewielkim modyfikacjom w czasie obróbki. Po podstawowej obróbce zdjęcia wykonane w tej technice charakteryzują się pięknymi odcieniami brązów i dość przyzwoitym kontrastem. Odbitki albuminowe dają się stosunkowo łatwo tonować, istnieją również receptury pozwalające na uzyskanie zdjęć całkowicie matowych.

Dodaj komentarz

Twój adres e-mail nie zostanie opublikowany. Wymagane pola są oznaczone *

Current day month ye@r *